Celile / Ela Gözlü Pars

        Üç gün de okuyup bitirdiğim bir kitapla karşınızdayım. Osman Balcıgil'in daha önce hiçbir kitabını okumamıştım. Bu ilk kitabım oldu. Açıkçası kendisinden haberim yoktu. Yani böyle bir yazarı hiç duymamıştım. Meğer dokuz tane romanı varmış. Bu kitabı öğrencilerimin elinde gördüm, konu Nazım Hikmet'in annesi olunca okumak istedim.

         Kitap 416 sayfa. Ama bölüm aralarında boş sayfaları çok olduğu için aslında daha az sayfadan oluşuyor. Okurken edebi bir tat alamadım. Ama akıcı ve rahat okunan bir kitaptı. Bazı bölümler arasında da kopukluklar vardı. Yahya Kemal'le tam olarak nasıl ayrıldıklarını anlayamıyorsunuz. Orada sanki bölüm atlanmış gibiydi. Kitap bir yerde de 1922 yılından pat diye 1924 yılına geçiyor.  Bir de bana, tam bir araştırma yapılmamış gibi geldi. Ben çok daha detaylı anılar ve bilgiler bulacağımı düşünürken, sosyal medyada ve medyada  sık sık dile getirilen olaylardan ibaret olduğunu gördüm.

     Bununla birlikte Celile'nin yaşam tarzı, seyahatleri, kayınpederi ve babasıyla kurduğu iletişimi çok modern buldum. Tek başına, hem de savaş yıllarında; Halep'e, Paris'e falan gidiyor. Büyük cesaret doğrusu. Yazarın dediği gibi özgür ruhlu bir kadın. Çizdiği Nü resimler, O'nun ne kadar cesur olduğunu gösteriyor.

        Bu kitap, sanki biraz hızlı yazılmış, aceleye getirilmiş gibiydi. Edebi bir tat da bulamayınca, okumak zaman kaybı gibi geldi bana. Bu nedenle tavsiye konusunda net değilim.
Sevgiler...