Hafta sonu tatilimi yine harika bir şekilde değerlendirdim. Hem cumartesi hem de pazar kitap gruplarımın toplantıları vardı. İyi ki katılmışım bu gruplara, bende terapi etkisi yaratıyor.
Pazar öğleden sonra Kadıköy Haldun Taner'de Çin Kahvesi oyununu izledim.Artık yavaş yavaş tiyatro sezonu kapanıyor ve her yıl olduğu gibi bu bana hüzün veriyor. Gerçi yazın da ayrı etkinlikleri var Açık Hava konserleri gibi ama nedense kışı daha çok seviyorum ben. Neyse, gelelim tiyatromuza...
Oyunda ilk dikkatimi çeken tabiki dekor oldu ( malum oyun başlamadan önce sahneye baktığımız için doğal olarak dekoru inceliyor insan). Home ofis olarak kullanılan bir ev dekoru gördüm, oyunculardan birinin mesleği hemen dekorla anlaşıldı; oyuncularımızdan biri fotoğrafçı. İki kişilik, tek perdelik ve bir saat 20 dakikalık bir oyun.Oyunun yazarı Ira Lewis, yönetmeni ise Can Doğan. Oyuncular ise Can Başak ve Aziz Sarvan. Bu oyunun Hollywood tarafından filmi de çekilmiş. Baaşrollerde de Al Pacino ve Jerry Orbach oynamış. Bir fırsatını bulduğumda filmini de ilzeyeceğim.oyunun dekorunda kullanılan fotoğraflarda Al Pacino gözümden kaçmadı.
Oyun iki arkadaşın hikayesinden oluşuyor Harry ve Jake. Biri tiyatro fotoğrafları çeken bir fotoğrafçı diğeri ise roman yazan bir yazar. Her ikisi de beş parasız ve her ikisi de mutsuz. Geçmişlerinden ve geçmişte yaşadıkları ilişkilerden kurtulamayan, kendilerine yeni bir hayat da kuramayan bu iki arkadaşın hem birbirlerine ihtiyaçları vardır hem de birbirlerinden rahatsızdırlar. Bu rahatsızlık arkadaşının hayatını çalarak romanına konu edinmesiyle hat safhaya çıkar. Sorun çözülmez fakat oyun biter... Seyirci bu sorunun oyundan sonra da devam ettiğini düşünerek salonu terk eder.
Oyunculukları gayet başarılı buldum, dekor güzel, ışık güzel ve oyunun konusu güzel. Kötü olan tek şey seyircilerin içinde yerli yersiz kahkahalar atan kişilerdi. Buradan da şöyle bir sonuca varıyorum: Her tiyatroya gelen tiyatro izleycisi olmuyor malesef. Bu gibi durumlarda kişilere kızmıyorum onlar da böyle böyle eğitilecekler diye düşünüyorum. Neyse tiyatrolar olsun da biz bu tür seyircilere katlanmaya razıyız.
0 yorum:
Yorum Gönder